Het einde is in zicht :(

Ik weet niet waar de tijd blijft, maar het gaat allemaal ongelovelijk snel. Ik heb het gevoel dat ik net begonnen ben met de tour, maar eigenlijk zit tie er al op... Nog drie optredens in het Comedy Theater, maar dat is natuurlijk niet echt touren meer. Daarbij zijn die optredens in Amsterdam ook zonder band, dus het wordt aankomende week sowieso heel anders.

Deze week is echt voorbij geflitst. Ik heb zelfs niet echt tijd gehad om te bloggen! Het was weer een erg gezellige, leuke week. Ik zal nu even een kort verslag uitbrengen, want er is weer veel gebeurt....

Dinsdag speelde we in Oostburg. Dit ligt in het onderste eiland van Zeeland: 2 uur en 3 kwartier rijden. Pien en ik zijn aan het begin van de middag al vertrokken naar Rotterdam voor een interview op de radio bij RTV Rijnmond. Was weer een hele belvenis met Pien, files en een 'vlekkeloos' werkende tom tom. Na dit interview zijn we overgestapt in de Comedy Explosion bus om door te rijden naar Oostburg. Wat een schattig theatertje hebben ze daar, heel oud, het is net een poppenkastje, echt heel leuk. Het spelen die avond ging ook lekker, dus een geslaagde dag.

Woensdag was het de beurt aan Rotterdam. Door files hebben we er 2,5 uur over gedaan om daar te komen. Ik heb het deze avond erg naar mijn zin gehad op het podium... Ik ben namelijk na 4 minuten in de slappe lach geschoten en hier niet meer uitgekomen. Ik was altijd al bang dat dit een keertje zou gebeuren. Gelukkig heb ik mijn verhaal hortend en stotend weten af te ronden, en het publiek heeft erg gelachen... Een geslaagd optreden dus maar niet op de manier die ik van te voren in mijn hoofd had.

Donderdag moesten we richting Hoogeveen. Ik ben in tijden niet meer zo zenuwachtig geweest voor een optreden. Dit kwam voor een groot deel door mijn slappe lach incident van de avond ervoor, ik was echt als de dood dat ik er weer in zou schieten. Daarbij zaten er bekende in de zaal, en dit brengt toch altijd een extra spanning met zich mee. Ikzelf vond het niet zo lekker gaan deze avond, het gevoel was gewoon niet lekker, waarschijnlijk door de spanning. Ik zat tijdens het spelen heel erg in mijn hoofd, en was heel erg met het niet lachen bezig. Maar de reacties van anderen waren positief, dus ik denk dat de waarheid in het midden ligt ;)... We vertrokken om half 12 uit Hoogeveen en om kwart over 4 lag ik in bed: pech met de auto. Vlak voor Meppel begaf onze ouwe trouwe bus het, wat er dus voor zorgde dat we een uur op een Shell station hebben gestaan, en daarna ergens in Zwolle hebben moeten wachten op vervangend vervoer... Gelukkig heeft de sfeer er geen moment onder geleden, zo'n Shell station is best gezellig om 1 uur 's nachts, en het heeft een bijzondere fotoreportage opgelevert. Hieronder een (hele) kleine greep uit de gebeurtenissen.


Na slapen en ontbijten was het alweer tijd om naar ons laatste optreden 'in het land' te gaan: Breda, 'het Chassé Theater'... Super mooi theater. Héél erg groot. Wij stonden in de middenzaal. We hebben ongeveer tot Breda in de file gestaan. Daar aangekomen gelijk eten besteld en heb ik even met mijn hoofd onder de kraan gehangen omdat ik helemaal wappie was. Ons nachtelijke avontuur had er goed ingehakt bij me, bij Kristel, Pien en Jennifer trouwens ook, maarja, zo'n traumatische gebeurtenis maakt de band alleen maar hechter hè?! Ik heb uiteindelijk nog wel redelijk gespeeld, ik was niet helemaal tevreden over mezelf, maar aan de andere kant je kunt niet 20 avonden per maand het dak eraf spelen. Je leert wel het meeste van optredens die iets minder goed gaan.

Wat trouwens wel bizar is, is dat heel veel mensen in de zalen waar we gestaan hebben zich afvragen of ik een act doe, of dat ik echt spastisch ben. Aan de ene kant een compliment, maar aan de andere kant vervelend omdat dit betekent dat mensen het/mij niet geloofwaardig vinden. Ik denk dat dit komt doordat 1. mensen niet verwachten dat er iemand die spastisch is het podium op komt, en 2. ik pas waarschijnlijk niet binnen het plaatje wat mensen hebben van iemand die spastisch is. Dit leverde in het begin bij mij de reactie op dat ik ga nadenken over hoe ik mezelf geloofwaardig spastisch neer kan zetten. Dit slaat natuurlijk echt nergens op. En ik ben eruit dat er geen antwoord is, ik ben wie ik ben. Daarbij moet ik er in mijn set iets over zeggen, anders gaan mensen na een tijdje toch bepaalde dingen zien waardoor ze denken: 'wat is er met haar', en het aandikken heeft naar mijn mening geen zin omdat ik dan denk ik helemaal niet meer geloofwaardig ben. Het bewijst maar wel weer dat er als het gaat om beeldvorming van mensen met een lichamelijke beperking nog veel stappen gezet kunnen worden. Mensen die naar me toe komen om te vragen of het een act is zeggen dan ook eerlijk: 'ja, ik verwacht bij iemand met een handicap al snel een rolstoel, en ik verwacht al helemaal niet dat iemand met een handicap op het podium grappen over zichzelf gaat staan maken'. Misschien dat ik dan toch, door dit te doen, een klein beetje bijdraag aan een reëlere beeldvorming :)...

Tja, nu is het alweer pasen en zit ik bij paps & mams... Ik vraag me echt af waar de maand maart gebleven is. Het is zo snel gegaan allemaal. En aan het einde denk je toch weer: 'had ik er maar nóg meer van genoten'. Op één of andere manier denk je dit altijd. Maar goed we zijn er nog niet helemaal. Donderdag, vrijdag & zaterdag is het een thuiswedstrijd, en dan gaan we nog 3 keer een TOP show neerzetten, en er nog heel even héél erg van genieten...